Brushstrokes [OPEN]

"The Painter is een man; in uiterlijk net zo charmant als de dood." Ergens bij de fontein links van het terrasje waar ze was gaan zitten klonk een vaag gefluister.
"Zijn huid is van alle kleur onttrokken; dood op elke mogelijke manier. Zijn haren zijn net zo zwart als het verenkleed van een raaf en net zo donker als de wezens die hem elk moment van de dag vergezellen," gingen de fluisteringen verder, maar samen met de trage voetstappen kwamen ze dichterbij. Een jongeman had zijn hand op de schouder van een vrouw en fluisterde haar de woorden in het oor. Haar ogen waren groot van fascinatie, terwijl ze naar de door hem verder verspreidde leugens luisterde. Haar metgezel ging schaamteloos verder. "Hij heeft donkere ogen en een holle blik. Hij is beangstigend tot op het allerlaatste aspect van zijn walgelijke voorkomen."
De vrouw hief haar hoofd, terwijl de man zijn rug rechtte en zijn hand van haar schouder liet glijden. "The Painter is de maker van leven, toch?" De man vouwde zijn handen achter zijn hoofd en knikte. Hun conversatie ging op een gewoon volume verder. "Dat klopt, maar daarom lijkt hij zelf op geen manier op het leven. The Painter put zijn kracht uit de tegenstelling; uit dat conflict. Wist je dat niet?" De vrouw schudde haar hoofd, terwijl ze samen met de man voorbij liep. Het tweetal verdween in een straat iets verderop en Miche slaakte en geërgerde zucht.
Haar ogen gloeiden alsof er een roze vlam in werd opgestookt, maar binnen een aantal seconden doofde de vlam weer uit en kregen haar ogen hun normale kleur terug. Divino sloeg met zijn vleugels en zette zijn klauwen steviger in haar schouder. Miche snoof en pakte haar glas water van de tafel. "Achterlijken," brieste ze, terwijl ze haar schetsblok dichtsloeg en haar potlood achter de ringen van het blok haakte. Divino kraaide instemmend. "Ze zouden The Painter nog niet herkennen als die hen op een presenteerblaadje werd aangereikt."