Ultimate Fantasy
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Ultimate Fantasy » Play Area » Ghost town » ~ The road I walk

~ The road I walk

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1~ The road I walk Empty ~ The road I walk do dec 19, 2013 3:21 am

M0nstahr

M0nstahr
Admin
Admin

~ The road I walk Last%20fairy%20tail%20anime%20manga%20gray%20fullbuster%20jellal%201149x998%20wallpaper_www.wallpaperhi.com_87
Jellal Fernandes

Duistere straten... Men zou in een normale stad straatlantaarns verwachten, maar niet hier. Nee. Hier was ooit een ramp gebeurd waarin vele mensen verloren gingen. Zo ook hijzelf, zijn geheugen en zijn ouders en vrienden. Hij herinnerd zich vaag dat hij gewoon aan het spelen was met een paar kinderen die geinteresseerd waren in duistere magie. Een interesse waar hij zich veel meer bezig hield, wat zijn baan was eigenlijk. In de verte was een knal te horen en zodra de vuurzee hen omvatte was het ook al te laat. Hij herinnerd zich ook vage woorden, woorden die voor hem bekend waren. Het was namelijk het oproepen van iemand die overleden was, het terugbrengen van een dode. Het was volgens de normale fysica verboden, maar duistere magiers deden het vaak. Regels waren er immers om gebroken te worden. Hij heeft vooralsnog geen idee wie hem terug had gebracht. Maar sinds die ene dag... De oude stad... Het was een spookstad geworden. Sommige beweerden geesten te hebben gezien, anderen demonen en weer anderen engelen. Hijzelf als duistere magier, geloofde niet zo in deze waanzin. Alles was namelijk te verklaren. Geesten etc waren volgens hem slechts een illusie. Een hele goede, gecreeerd door de hersenen van onszelf.

Zoals wel vaker wanneer hij zich verveelde, liep hij over de straten van deze spookstad. De straten waren stil en verlaten, hoewel ze ooit levendig waren. Zij witte blouse met zwarte randen en zijn lange jas met de gouden logo's waaiden lichtjes op wanneer de koude wind zijn kleding in de greep begon te krijgen. De capuchon die over zijn hoofd hing toonde maar een paar lokken van zijn blauwe haren terwijl zijn ogen verscholen waren in de schaduw. Een kleine grijns om zijn lippen was zichtbaar en de onderkant van zijn tatoeage onder zijn rechter oog toonde. Het was vaak het eerste wat op zou vallen omdat het met rode inkt is gedaan. Hoewel zijn passen lang en ontspannen waren speelde er tussen zijn vingers een muntstuk gewoon om zichzelf bezig te houden. Hij zuchtte een keer, haalde zijn schouders op en tilde zijn hoofd op. Hij keek om zich heen. Zijn bruine ogen scanden te omgeving op beweging. Op een opvliegende vogel na was er eigenlijk geen beweging te vinden.

Jellal knielde neer en boog zijn handen over een paar tegels heen. Na wat zacht gemompel rees er een blauw vuur op. Hij bleef er geknield bij zitten en bij het horen van voetstappen, in de verte doofde het vuur meteen. Hij stond meteen op en liep een steeg in zichzelf verschuilend in het duister. Meestal als er mensen in de spookstad kwamen waren ze uit op oud goud of spirituele dingen. Hijzelf wilde er niets mee te maken hebben en daarnaast, beschermde hij 'zijn' spookstad. Hij wilde er het liefst zo weinig mogelijk mensen hebben. Hij zou zien wie het was, wat deze persoon kwam doen en waarom deze hier was.

http://ultimatefantasy.rpg-dynasty.com

2~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk vr dec 20, 2013 7:11 am

Phantasia

Phantasia
Gold
Gold

Bezet?
P.S. Mijn karakter volgt nog. Ik zal je niet lang laten wachten.

3~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk vr dec 20, 2013 11:13 am

Phantasia

Phantasia
Gold
Gold

~ The road I walk 2qxu8u9
Miyu Kurosawa

"Myu," fluisterde een ademloze wind naar de jonge vrouw die met voorzichtige stappen door een verlaten plantsoen liep. "Myu," herhaalde een zucht die een pluk van haar haren vastpakte en er voor niet langer dan een seconde mee speelde. De ogen van de jonge vrouw glansden, maar ze liet niet blijken dat ze het geluid hoorde. Ze gaf geen teken van erkenning naar de zachte, subtiele stem. Behalve het verstrakken van haar vingers, die ze om een notitieblok met zwarte kaft had geslagen, negeerde ze de onbekende aanwezigheid compleet. "Myu." De sprekende stilte klonk als een verlaten kitten die stilletjes huilde om zijn eenzaamheid. Dat stilletje om aandacht smeekte, maar niet meer geluiden kon produceren. Ze besteedde er geen aandacht aan zolang het niet met meer woorden tegen haar begon te praten. "Myu, what are you looking for?" Ze tilde haar kin een stukje op en keek voor zich uit. Om haar heen was het stil, maar toch leek er iets te spreken en het liet haar niet met rust. Het was er altijd. Ze verstrakte haar greep op het notitieblok en liep verder, door een stad die haar onbekend en toch zo bekend voorkwam.

"Myu, what are you searching for?" Ze stond stil voor een gebouw, dat net zoals veel van de andere gebouwen compleet vernietigd was. Ze sloeg haar notitieblok open en pakte een zilverkleurige pen tussen de bladzijde weg. You're an annoyance. Leave. "Myu, being so mean again." De stem trok zich niets aan van haar woorden, noch liet het zich intimideren door de scherpe blik die ze naar de lucht en zijn mogelijke aanwezigheid wierp. Ze knipperde met haar ogen en schoof de pen terug tussen de bladzijdes. Ze sloot het notitieblok en liep verder. De stem klonk als een klein kind; als een jonger zusje dat voorbeeld zocht bij de oudere zus. Zij was niet het goede voorbeeld, noch een voorbeeld voor enig ander. Ze haalde een hand door haar haren en streek de pony voor haar ogen weg. "Myu, did you find it yet?" Ze schudde haar hoofd met een bedrukte uitdrukking op haar gezicht. Ze wist niet precies waarom of wat ze hier kwam zoeken. De stem leek het haar niet beter duidelijk te maken. Het bleef haar alleen gezelschap houden, zachtjes sprekend, ondanks het feit dat ze geen woorden zou gebruiken om terug te praten.

Zonder te weten waar ze was, kwam ze tot stilstand. Behalve een vage kennis van de plek stond haar weinig over deze plaats bij. "Myu, is it here?" Ze keek omhoog en spelde met haar lippen de letters die ze wilde zeggen: m-a-y-b-e. Haar herinneringen waren vaag. Alleen de pas gemaakte herinneringen namen scherpe vorm aan in haar hoofd. De rest waren tekeningen met een grafietstift gemaakt, waar een onbezonnen tekenaar met zijn hand over heen was gegaan. Er was geen vaste vorm meer in te herkennen. Het was bijna, alsof die herinneringen niet meer bestonden of zouden ophouden met bestaan. "You're worried," las de stem haar lichaamstaal, want van haar gezicht waren haar zorgen niet te lezen. Deze stad was verlaten, maar toch was haar gezicht een met onschuld doordrenkt masker. De bedrukte emotie van eerder was van haar gezicht gevaagd en had plaatsgemaakt voor een levendige glimlach. Ze glimlachte lieflijk, als een engel, naar niemand in het bijzonder. Ze knielde neer op de grond en legde haar notitieblok naast zich neer. Met haar vingers veegde ze voorzichtig over de grond, alsof het haar de antwoorden zou geven waar ze naar op zoek was.

4~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk vr dec 20, 2013 1:46 pm

M0nstahr

M0nstahr
Admin
Admin

~ The road I walk Last%20fairy%20tail%20anime%20manga%20gray%20fullbuster%20jellal%201149x998%20wallpaper_www.wallpaperhi.com_87
Jellal Fernandes "The road I walk is paved in gold, to glorify my platinum soul."

Pas wanneer de voetstappen stopten, maar hij niemand voorbij zag komen ontspande hij licht. Hij dacht dat de person al weer vertrokken was, geschrokken van een vogel die opvloog of van een zwerfkat die opens over de straat was getrokken. Hij wist het niet. Hij maakte zijn rug los van de muur en hij keek onder de rand van zijn capuchon, tussen zijn haren door, over de straat. Hij hief zijn hoofd een beetje wanneer hij een jonge vrouw zag, waarschijnlijk van zijn leeftijd. Of in ieder geval rond zijn leeftijd. Zijn ogen knepen samen. Waarom was ze hier? Hij fronste en dacht letterlijk, ervoor zorgend dat zij het zou horen (door middel van telepathie) dat geen wat hij wilde weten. Hij vroeg het haar. Hij zou haar net zo goed horen als zij hem. "Wie ben jij? Wat doe je hier? Waarom ben je gekomen? Waar kom je vandaan?" Het waren dan maar vier vragen, maar vier vragen die door bleven echoen in het hoofd van beide. Hij wilde antwoorden. Pas na minimaal tien herhalingen laat hij een stilte vallen. Zijn ogen glommen kort en hij stapte het steegje uit. Liep rustig in haar richting en keek naar de grond. Zijn rode tatoeage verschuilend. "Het is niet veilig." Een fluistering gleed over zijn lippen.

Pas nu richtte hij zijn hoofd op waardoor zijn bruine ogen zichtbaar warden en zijn haren opzij schoven. Zo ook de tatoeage onder en boven zijn rechter oog. Een glimlach rustte om zijn lippen terwijl hij langzaam hurkte en op een veilige afstand van haar af zat. Hij trok zijn capuchon van zijn hoofd af en keek haar nu zwijgzaam aan terwijl zijn ogen naar het notitieblok op de grond gleden. Hij leek kort te denken, fronstte toen en keek weer naar haar. Alsof zijn blik wel genoeg moest zijn. Vragende, waarom ze dat blok bij haar had? Er was hier niets interessants om te tekenen, behalve dat hij hier was dan, en uiteindelijk realiseerde hij zich dat zijn vragen ook tegen hem gebruikt konden worden. Hij zuchtte en stond op, zijn capuchon weer over zijn hoofd trekkend en naar haar kijkend. "Ga terug nu het nog kan. Als hier echt geesten en demonen zijn, kan je hier beter niet te lang blijven."

Zo maar, opeens dook er een stem, een beeld in hem op. Hij greep naar zijn hoofd en schudde zijn hoofd, alsof hij het niet begreep. De vrouw wees naar een klein meisje, in de spookstad, nog voor de ramp. Hij schudde nee en liep weg. Zijn hele houding was ontspannen en nog, kinderlijk. Hij liet zijn hoofd los zodra het beeld verdween als was hij zelf wat wankel gaan lopen en schudde hij nu nog een keer zijn hoofd. Hij keek over zijn schouder. Zij leek op het meisje wat hij zag, maar dat kon niet. De meesten waren overleden en de genen die het hadden overleefd waren meer als dood. Ze waren al in staat van ontbinding. Waarom? Hij draaide zich nu om naar haar en keek haar indringend aan. "Vertrek... Nu..." Zijn woorden waren duidelijk. Hoewel ze erg vriendelijk leek, was het zijn spookstad. Zijn herinneringen lagen hier verborgen en enkel hij wilde ze vinden. Zijn handen wezen naar de weg, de weg die uit de stad zou lijden waarna hij zich omdraaide en zelf juist dieper de stad in liep, of beter gezegd... Wat er van over was.

http://ultimatefantasy.rpg-dynasty.com

5~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk za dec 21, 2013 12:10 am

Phantasia

Phantasia
Gold
Gold

~ The road I walk 2qxu8u9
Miyu Kurosawa


"Myu-" De door de wind gedragen fluistering werd onderbroken door een ander geluid, een sterker geluid waarboven de haar bekende stem zich niet kenbaar wist te maken. Het hield zich stil en liet haar luisteren naar het onbekend geluid. Om haar heen kon ze de stilte bijna proeven, maar in haar hoofd was het chaos. Vraag na vraag werd haar gesteld zonder een stilte open te laten en de klanken echoden tegen de binnenkant van haar hoofd. Het was een onprettige ervaring. Ze voelde zich in het nadeel, omdat ze er bijna zeker van was dat de ogen van de stem haar al gevonden hadden. De vragen maakten duidelijk dat hij haar al gezien had, zonder dat zij hem nog had gezien. Het maakte haar onrustig, maar dat liet ze niet uit haar houding blijken. Haar lippen waren een lieflijke glimlach en haar ogen glansden. Ze bestudeerde de grond alsof het duizendmaal fascinerender was dan wat er met haar gebeurde. Haar gedachtenstem antwoordde niet voor haar en in plaats daarvan weken haar vingers uit naar het notitieblok dat naast haar op de grond lag. Ze legde het voorzichtig op haar bovenbenen en liet haar handen op de gladde zwarte kaft rusten. Ze keek op bij het horen van voetstappen en zag een figuur die zich losmaakte van de schaduwen om haar kant uit te lopen. Bij de fluistering die over zijn lippen kwam, wist ze dat hij de persoon was die ze aan de stem kon binden.

"Het is niet veilig." Zijn fluistering liet een rilling over haar rug gaan, maar haar gezicht liet niets blijken van deze onrust. Ze keek hem aan met een uitdrukking alsof ze nooit van de geruchten over deze stad had gehoord. Haar glimlach was zo onschuldig dat het leek alsof ze zich van geen enkel kwaad bewust was. Hij richtte zijn hoofd naar haar op, maar bij de eerste blik op zijn gezicht wendde ze haar blik af. "Myu, is there something wrong?" De door een bries gedragen stem vond zijn manier om met haar te communiceren terug, maar ze gaf geen antwoord. Haar vingers verstrakten en ze richtte haar blik weer op de grond. Ze merkte hoe de persoon op veilige afstand tot haar neerhurkte en luisterde naar de geluiden die hij maakte. Het waren er weinig. Het enige wat ze hoorde, was zijn ademhaling en het ruisen van de kleding die hij droeg. Zijn aanwezigheid verontrustte haar en de stem las het uit haar lichaamstaal. "Myu, do you know this person?" Ze bleef stil en luisterde naar de stem van de onbekende. Zijn verklaring rammelde aan alle kanten, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Hij zuchtte en stond op, maar ze volgde niet zijn voorbeeld. Het voelde alsof ze deze persoon moest herkennen, maar haar herinneringen waren vervaagde tekeningen in haar hoofd. Ze probeerde zich te concentreren op de beelden in haar hoofd, maar alles voelde even onbegrijpelijk. De aanwezigheid van de persoon ontging haar tot het moment dat hij weer tegen haar sprak. "Vertrek… Nu…" Het was geen verzoek, maar een bevel. Hij  maakte zijn woorden zo dat er geen onduidelijkheid over kon bestaan en zijn gebaren zeiden hetzelfde. Hij wees haar een weg, die met kronkels en bochten tot het einde van de stad reikte en haar een uitgang bood. Ze maakte geen aanstalten op te staan en hem te gehoorzamen. In plaats daarvan klapte ze, bij het wegsterven van zijn voetstappen, haar notitieblok open en pakte haar pen. Ze schreef woorden op papier, waarna ze het papier uit het notitieblok scheurde. Ze stond op en liep verder de stad in, dezelfde richting uit als zijn voetstappen. "Myu, be careful."

Zodra ze hem opnieuw zag, versnelde ze haar pas. Ze rende door de verlaten en vernietigde straten met de snelheid van een op de vlucht geslagen kat, maar er was geen angst te zien in haar ogen. Haar blik was vastberaden en ze reikte met het haar hand naar zijn pols om hem tot stilstand te brengen. Ze liet hem los toen hij stilstond en schoot langs hem heen. Haar lange haren deinden op de wind en ze pakte één van zijn handen. Het uit haar notitieblok gescheurde papier drukte ze tussen zijn vingers waarna ze hem weer losliet. Ze wachtte niet tot hij het papier opende en haar slordig geschreven woorden las. In plaats daarvan draaide ze zich om en liep verder de stad in. De eerste regels van het papier waren leeg, maar ergens halverwege was ze begonnen met schrijven. Het eerste wat er stond was een woord. Nee. Op het eerste gezicht zonder verklaring, maar als hij het papier omdraaide, zag hij dat ze verder had geschreven. Ik vertrek niet. Dit is niet jouw stad. Het is niet jouw verantwoordelijkheid om mij te zeggen of ik veilig ben of niet. De vragen die hij haar in de eerste instantie had gesteld, liet ze onbeantwoord.

6~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk za dec 21, 2013 1:04 am

M0nstahr

M0nstahr
Admin
Admin

~ The road I walk Last%20fairy%20tail%20anime%20manga%20gray%20fullbuster%20jellal%201149x998%20wallpaper_www.wallpaperhi.com_87
Jellal Fernandez "The road I walk is paved in gold, to glorify my platinum soul"

Zijn passen hadden hem steeds verder van haar verwijderd. Een warmte, een strakkere houding om zijn pols die hem dwong staande te blijven. Hij bleef staan en keek kort naar dezelfde jonge vrouw die hij net nog zag. Hij keek naar het papier dat in zijn armen werd gedrukt en vouwde het open. Het viel hem op dat ze dieper de stad in liep. Het duurde even tot de op papier geschreven woorden tot hem doordrongen. "Shit." Hij liet het papier los waarna het verder werd gedragen door de wind terwijl hij achter haar aan liep. Het kon haar dood betekenen als ze hier te lang bleef. Waren het geen boven natuurlijke dingen dan wel de radioactieve radiatie van de bom van lange tijd terug. Hij legde een hand op zijn schouder en draaide haar om. "Niet mijn stad? Ik ben hier al vanaf dat de bom explodeerde. Het is 'mijn' stad omdat niemand anders het op eiste. Omdat een ieder de stad in verval laat gaan terwijl ik het nog probeer te redden." De stad redden.. het was eerder zijn herinneringen die hij probeerde terug te halen.

Zijn ogen keken nu naar die van haar. Het irriteerde hem dat ze leek op iemand die hier ook had gewoond, misschien was dat de reden dat hij nu zo achter haar aan was gelopen. Hij keek even om zich heen voordat hij haar een steeg induwde en voorkwam dat een windstoot hen om zou hebben gewaaid. "Wat kom je hier doen? Vertel me dat op zijn minst." Zijn ogen sloten zich kort en hij draaide zich om. Jellal liep naar de muur en leunde ertegen aan. Hij liet zijn hoofd wat zakken en verborg daarmee zijn ogen. Hij herinnerde haar reactie zodra zijn tattoeage zichtbaar werd. Waarom reageerde ze daar zo op? Het zat hem dwars. Hij keek weer even naar haar en ging gewoon recht staan. "Weet je... doe wat je wilt..." Hij liep verder het steegje in en keek even omhoog, legde zijn hand tegen de muur en verdween door de muur heen in de ruine. Hij liep rustig heen en weer en trapte toen een bureau wat was omgevallen door een nog net omhoogstaande muur heen. Hij ging gewoon tegen de muur aanzitten en trok zijn capuchon over zijn gezicht heen.

http://ultimatefantasy.rpg-dynasty.com

7~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk za dec 21, 2013 1:52 am

Phantasia

Phantasia
Gold
Gold

~ The road I walk 2qxu8u9
Miyu Kurosawa


Hij verbood haar met een hand op haar schouder nog een stap verder de vernietigde en verlaten stad in te zetten. Zijn vingers sloegen zich om haar smalle schouder en zonder veel moeite dwong hij haar lichaam zich naar hem toe te draaien. Ze kon niet genoeg weerstand bieden om te blijven staan, maar ondanks dat hij haar omdraaide, weigerde ze hem aan te kijken. Ze vermeed het hem in de ogen te kijken en sloeg in plaats daarvan haar ogen neer. Het enige wat ze hoorde was zijn stem en het enige wat ze voelde was zijn hand, en zijn ademhaling die langs haar gezicht streek. Zijn woorden, verwarden haar. Het voelde alsof 'redden' slechts een excuus was. Zelfs zij kon zien dat de stad waar ze zich bevonden geen plaats was om nog redding te schenken. Overal waren de sporen van vernietiging zichtbaar, al waren de gebeurtenissen van lang geleden. Het was moeilijk een stad te herkennen in de ruïnes om hen heen, en alleen degenen die deze stad kenden, vonden hier nog hun plaats. Het aantal dat deze stad nog kon bezoeken met die gevoelens, was echter schaars. Ze wist niet zeker of zij wel één van die personen was. Wanneer ze door de verlaten straten liep, voelde ze een onrust die ze niet kon laten gaan. Ze keek op, maar vermeed zijn blik. In haar hoofd vroeg een herinnering 'herinner mij', maar ze kon geen onderscheid maken tussen de beelden in hoofd. Ze herkende hem niet.

Haar ogen werden groot toen hij haar onverwacht een steeg in duwde, maar ze probeerde om de schrik uit haar andere gelaatstrekken te houden. Ze glimlachte voorzichtig, hoewel haar ogen een terneergeslagen emotie vasthielden. Hij herhaalde slechts één van zijn vragen naar haar, maar besloot vervolgens dat hij het antwoord niet wilde weten. Hij had haar losgelaten en na nog een korte blik op haar te hebben geworpen, liep hij verder de steeg in. Ze keek toe hoe hij in één van de ruïnes verdween en werd overvallen door een gevoel van machteloosheid. Waarom had hij wel het recht haar al deze dingen te vragen, terwijl ze hem nog geen moment om zijn identiteit had mogen vragen? "That guy, being so unfair with Myu-chi." Ze glimlachte lichtjes en legde één van haar handen tegen de muur. Ze leunde met haar hoofd lichtjes tegen de koele stenen. Het notitieblok dat ze vast had, viel met een dof geluid op de grond en ze maakte met haar lippen de letters die ze met haar stem niet kon uitspreken. I-d-o-n-t-u-n-d-e-r-s-t-a-n-d. "Don't worry, Myu." In haar hoofd maalden de gedachten en met een zucht zakte ze op de grond. Ze leunde met haar rug tegen de muur en pakte haar notitieblok weer vast. Ze sloeg het open op de eerste bladzijde en keek naar een handschrift dat niet van haar was. Ga opzoek. Iemand had haar verteld, dat als ze bleef zoeken, ze misschien ooit zou terugvinden wat ze verloren was. Ze voelde de aanwezigheid van de stem zich om haar schouders slaan en glimlachte. Ze pakte haar pen en begon te schrijven, al wist ze niet hoe haar woorden de onbekende ooit zouden bereiken.

Waarom zou jij de enige mogen zijn die deze stad opeist? Waarom zou jij de enige met een zoektocht mogen zijn? Het is niet eerlijk. Ze scheurde het papier uit haar notitieblok en stond op. Tussen haar vingers werd het papier een prop, die ze zonder nadenken op de grond liet vallen, terwijl ze verder de steeg in liep. "Myu, did you find it yet?" vroeg de stem en ze schudde haar hoofd.

8~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk za dec 21, 2013 3:00 am

M0nstahr

M0nstahr
Admin
Admin

~ The road I walk Last%20fairy%20tail%20anime%20manga%20gray%20fullbuster%20jellal%201149x998%20wallpaper_www.wallpaperhi.com_87
Jellal Fernandez "The road I walk is paved in gold, to glorify my platinum soul"

De duisternis was rustgevend. Het stof dat was opgewaaid doordat het bureau door de muur was gegaan daalde langzaam neer. Jellal had zijn hoofd naar beneden gebogen en sloot zijn ogen. Ergens had de jongevrouw gelijk, met haar briefje... Wie was hij om haar weg te sturen uit een stad die ooit gezelschap bood, maar nu slechts kou. Hij legde zijn hoofd tegen de muur, zijn ogen nog steeds gesloten. Hij hoorde het gescheur van papier en wegstervende voetstappen. Hij stond op en liep terug de steeg in. Hij zag, op de plek waar ze had gestaan, een verfrommeld stuk papier. Hij pakte het stuk papier op en vouwde het voorzichtig open. De letters, de woorden die ze vormden. Hij verfrommelde het stuk papier maar hield het vast. Zijn ogen sloten zich en hij rilde een beetje. Een teken wat bij hem duidde op woede. Een blauwe gloed verscheen om hem heen en het rillen werd steeds een beetje erger.

De stad, jaren geleden. Levendig en alles behalve verbrand. Jellal, jaren jonger, zat op een schommel en keek naar het zand wat hij af en toe met zijn voeten weg schopte. Naast hem zat iemand, maar het gezicht was onduidelijk. Hij kon het niet merken. Het was een vriendelijke en vrolijke stem. Ze schommelden samen maar Jellal bleef naar de grond kijken. Langzaam onstond er, door het zand dat hij wegtrapte, steeds meer heuvels waarna het zand uiteindelijk een zand waterval leek te zijn geworden. Hij werd achterover getrokken, van de schommel af en wanneer Jellal zijn ogen opende waren ze geopend in de ruines van de stad. Hij schudde zijn hoofd en ging zitten. Hij was letterlijk achterover gevallen en kijkt nu om zich heen. Hij staat rustig op en keek even naar het briefje wat hij nog in zijn handen hield.De blauwe gloed was nog steeds om hem heen.

Jellal stond op en duwde zijn capuchon naar achteren en keek naar de lucht. Hij keek over zijn schouder, de waarschijnlijke richting in waarheen de jonge vrouw van eerder had gelopen. Hij draaide zich om en liep de steeg uit. Hij leek de omgeving af te zoeken en leek daadwerkelijk naar iets op zoek te zijn. Hij snoof even en knielde. Zijn ogen sloten zich voor kort en daarna legde hij zijn hand op de grond. Jellal grijnsde. "Locator spell... Activate." Hij stond op en zag hoe voetstappen oplichtten. Hij begon te lopen en plaatste zijn voeten in haar voetstappen. Hij liep steeds wat harder, steeds wat harder tot hij haar weer vond. Hij liep door tot hij naast haar was. Hij zweeg eerst even en keek toen naar de lucht. Met die handeling verdween de blauwe glans. "Je hebt gelijk. Ik heb geen recht mensen zomaar weg te sturen. Maar ik ben voorzichtig met dat waar mijn herinneringen liggen." Jellal liet zijn hoofd zakken en keek vanonder zijn lokken naar haar. "Laat me je op zijn minst helpen. Ik weet niet waarom je hier bent, maar twee... mensen... zien meer als 1 toch?"

http://ultimatefantasy.rpg-dynasty.com

9~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk za dec 21, 2013 3:40 am

Phantasia

Phantasia
Gold
Gold

~ The road I walk 2qxu8u9
Miyu Kurosawa


Haar vingers raakten een muur aan die de vernietiging met moeite had overleefd. Het verbaasde haar hoeveel kracht de kleine stad had gehad. Hoezeer het de vernietiging had doorstaan. Ook al was er voor haar een landschap van vernietiging uitgespreid, het voelde bekend. Er lag een glimlach om haar lippen terwijl ze luisterde naar het fluisteren van de wind. De ademloze stem zweefde op een bries en hield haar gezelschap. Het volgde haar stappen en weigerde haar te verlaten. Zelfs al stierf de stem op momenten weg, ze wist dat het er was. Dat het er altijd zou zijn, ook al begreep ze de aanwezigheid niet goed. Een van de weinige dingen die ze herinnerde, was dat het al bij haar was tot diep in haar vergeten herinneringen. Haar lippen waren tot een brede glimlach gevormd en haar ogen glinsterden. Haar vingers waren om de kaft van haar notitieblok geslagen en ze keek vooruit. Het was stil in de spookstad, maar niets beangstigde haar. De geruchten die ze had gehoord voelden als loze leugens wanneer ze door de straten liep, de waarschuwingen die ze had gehoord des te meer. Haar lange haren deinden op de wind die stof en as liet opwaaien.

Ze stopte niet met lopen toen ze voetstappen hoorde, en sloeg haar ogen neer. Ze was niet bang dat ze verkeerd zou lopen en luisterde naar de geluiden die hij maakte. Ze hoorde het ruisen van de lange jas die hij droeg, terwijl hij zijn pas versnelde om dichterbij haar te komen. Hij hield haar niet opnieuw tegen, maar ging in plaats daarvan naast haar lopen. Ze opende haar ogen toen hij tegen haar begon te praten. De blauwe glans die om hem heen was geweest, had ze nooit gezien, maar een stem fluisterde: "Myu, be careful." Ze hief haar handen toen hij zijn eerste zin had uitgesproken en draaide zich half naar hem om, hoewel ze door bleef lopen. Ze maakte met haar handen gebaren waarvan ze niet zeker wist of hij ze zou begrijpen, maar ze bedoelde te zeggen dat ze hem begreep. Haar vingers dansten door de lucht in de poging haar woorden aan hem duidelijk te maken. Haar glimlach verbreedde bij het aanbod dat hij haar deed en ze knikte. Ze tekende met haar vingers in de lucht en legde uiteindelijk haar handen op haar hals. Ze pakte haar notitieblok en opende het op een lege bladzijde. Het spijt me. Ik kan niet praten. Ze hield het notitieblok omhoog om hem te laten lezen wat ze had geschreven. Ze raakte met haar vrije hand opnieuw haar hals aan en opende haar mond om uit te beelden dat er geen geluid uit wilde komen. Vervolgens draaide ze het notitieblok weer terug en krabbelde nieuwe woorden neer. Please, let's look together.

10~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk za dec 21, 2013 5:55 am

M0nstahr

M0nstahr
Admin
Admin

~ The road I walk Last%20fairy%20tail%20anime%20manga%20gray%20fullbuster%20jellal%201149x998%20wallpaper_www.wallpaperhi.com_87
Jellal Fernandez "The road I walk is paved in gold, to glorify my platinum soul"

Jellal had naar haar gekeken, hoe haar handen het notitieblok hadden gepakt en hoe ze weer woorden krabbelde op het papier. Hij las ze kort, maar zacht mompelend. Daarna had ze het blok weer omgedraaid. Terwijl ze het omdraaide fronste hij. "Waarom, kan je niet praten?" Telepathie. Woorden hoefden niet gebruikt te worden, enkel gedachten. In sommige situaties waren zijn duistere magie en gaven ideaal. Ze stemde toe dat ze samen zouden zoeken en hij knikte. Hij trok zijn capuchon naar achteren en haalde een hand door zijn haren waardoor zijn bruine ogen duidelijk over de omgeving schoten. Een fractie van een seconde was te zien welke horrors hij had gezien in deze stad. Hij stopte met lopen en legde zijn hand op de grond. "Waar ben je eigenlijk naar op zoek? Zoeken zonder plan is geen goed plan." "Give us a path." Schaduwen leken te verschijnen terwijl hij weer opstond en naar de schaduwen keek. "Ze zullen ons begeleiden en beschermen indien nodig." Hij liep naar voren, bijna met de schaduwen in plaats van erachter.

Kort keek hij naar haar en toen weer naar de stad wanneer hij stopte met lopen. Zijn handen schuilden in zijn zakken en hij keek even om naar het pad dat ze al hadden gelopen. Waar zochten ze nu naar? Hij viel wat meer terug en ging wat achter haar lopen. "Wat is je naam eigenlijk?" Zijn gedachten waren geordend, hoewel alles vanbinnen eigenlijk een chaos was. Hij was namelijk in nieuwsgierigheid waarom zij iets over haar heen had wat hem zo bekend voor kwam. Hij bracht zijn hand naar zijn mond en nam letterlijk een bedenkelijke houding aan. Hij zweeg en hij stond toe hoe de wind door zijn haren ging.

http://ultimatefantasy.rpg-dynasty.com

11~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk za dec 21, 2013 7:23 am

Phantasia

Phantasia
Gold
Gold

~ The road I walk 2qxu8u9
Miyu Kurosawa

Ik heb iets heel raars met mijn post gedaan, don't mind.

Mijn herinneringen. Mijn naam is Miyu Kurosawa.



Laatst aangepast door Phantasia op zo dec 22, 2013 5:40 am; in totaal 5 keer bewerkt

12~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk zo dec 22, 2013 2:14 am

M0nstahr

M0nstahr
Admin
Admin

~ The road I walk Last%20fairy%20tail%20anime%20manga%20gray%20fullbuster%20jellal%201149x998%20wallpaper_www.wallpaperhi.com_87
Jellal Fernandez "The road I walk is paved in gold, to glorify my platinum soul"

Jellal had verbaasd naar de letters op het papier gekeken. Samen maakten ze een zin "mijn herinneringen". Zijn ogen verwijden zich een beetje. Wanneer ze weer verder krabbelde op het probleem verschenen de letters die daadwerkelijk haar naam vormden. Hij verwijderde zijn hand van zijn mond weg en wilde antwoorden. Toch twijfelde hij even. Want zij was ook haar herinneringen verloren... Lagen haar herinneringen dan ook verborgen in de ruines van deze stad? "Mijn naam is Jellal Fernandez... Ik heb hier altijd al gewoond, voor en na de bom." Hij zweeg en stak zijn handen in zijn zakken. "Dat verklaart waarom je me bekend voorkomt." Hij sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd. Hij keek op wanneer de schaduwen tegelijk in een richting draaiden. Hij keek met ze mee en legde zijn hand op haar schouder alsof hij haar wilde vertellen dat ze hier moest wachten. Hij liep langs haar heen en zijn haren gleden voor zijn ogen. Hij liep voorop, de schaduwen achter hem die hem tot op de pas volgden. Zijn ogen gleden om de hoek en de schaduwen schoten langs Jellal heen de steeg in en kwamen terug met een boek. Ze gaven het boek aan Jellal en verdwenen.

Jellal draaide zich om en keek naar haar. Zijn vingers gleden over kaft zoals die van haar over haar notitieblok gingen zo nu en dan. Zijn ogen bestudeerden de kaft en hij liep terug naar haar. "Ik ken dit boek." Wat een rare zin eigenlijk, een boek kennen. Maar hij herkende het boek. Uit een verre herinnering. Hij sloeg het boek open en op gelijk de eerste bladzijde stond zijn naam en de logo's die op zijn jas stonden. De bladzijden waren soms half verbrand en veel tekst was niet meer te lezen. Hij keek een paar bladzijden verder en sloeg het boek toen dicht. Zijn ogen gesloten. "Dit is één van mijn boeken. De boeken die ik gebruikte destijds om mijn gaven onder controle te krijgen en meer dingen te leren." Hij keek even om zich heen en liep toen verder. In de verte was een kale vlakte met half vergane schommels en een bijna vergaan gebouw. Het was een school. Deze plek kende hij maar al te goed. Want hij was hier toen de bom afging. Als zij, het meisje in haar herinnering was, zou ook zij een paar herinneringen terug kunnen krijgen op deze plek. "Alles gaat verder goed met je? Gezien de straling die hier nog is." Hij hield haar in de gaten. Waarom... deed hij eigenlijk nog zo vriendelijk tegen haar? Hij was een duistere magiër... Waarom?

http://ultimatefantasy.rpg-dynasty.com

13~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk zo dec 22, 2013 5:34 am

Phantasia

Phantasia
Gold
Gold

~ The road I walk 2qxu8u9
Miyu Kurosawa


Het viel haar op hoe zijn blik verbaasd werd bij de eerste woorden die hij op het papier las. Was het zo vreemd? Haar herinneringen waren verloren, vond hij dat apart aan haar? Al had hij haar een soortgelijk verhaal verteld. Zijn herinneringen lagen verborgen tussen het puin en de ruïnes om hen heen en ze vroeg zich af of het mogelijk was dat haar herinneringen met de zijne waren meegereisd de vergetelheid in. Ze beet lichtjes op haar onderlip, maar hield haar mond terwijl ze hem aankeek. Nog altijd had ze het gevoel dat hij haar bekend voorkwam. Hoe hij bewoog en hoe hij met haar praatte. Het voelde vertrouwd. Ze keek hoe hij zijn hand voor zijn mond weghaalde en een moment aarzelde om haar antwoord te geven. Hij stelde zich voor als Jellal Fernandes en bij het horen van zijn naam sloot ze kort haar ogen. Ze legde een vrije hand op haar voorhoofd en de stem die altijd bij haar was, drong zich naar voren om haar met bezorgde klank toe te spreken. "Myu, are you alright?" De fluistering was ademloos en cirkelde om haar heen met het gewicht van een zwevend veertje. Ze opende haar ogen weer en knikte. Het was haar ontgaan dat er een blauwe vlaag om haar heen had gezweefd bij het sluiten van haar ogen. Ze had geen idee of Jellal het wel had gezien, maar bij zijn woorden bekeek ze hem op haar beurt verbaasd, zoals hij haar niet zolang geleden verbaasd had aangekeken. De kans om hem meer te vragen, ontglipte haar toen de schaduwen allemaal op hetzelfde moment eenzelfde richting uitdraaide. Het trok de aandacht van Jellal, die haar met een hand op haar schouder gebood achter te blijven, terwijl hij zelf zijn schaduwen achterna ging.

Hij had een boek in zijn handen, toen hij weer naar haar terug keek. Het boek in zijn handen kwam haar niet bekend voor, maar Jellal gaf toe dat hij het boek herkende. Miyu boog nieuwsgierig voorover toen hij het boek opensloeg. Op de eerste bladzijde stond zijn naam geschreven samen met de logo's die ook op zijn jas stonden. Uiteindelijk sloeg hij het boek weer dicht en had hij zijn ogen gesloten. Hij vertelde haar meer over het boek en ze knikte alsof ze het begreep. Toch sloeg ze vervolgens haar notitieblok weer open en in haar gebruikelijke handschrift schreef ze op één van de bladzijdes: gaven? Ze glimlachte lichtjes over de rand van het schrift, maar volgde hem toen hij verder liep. In de verte zag ze een kale vlakte met half vergane schommels en een bijna vergaan gebouw. Veel was er niet meer over van wat er ooit was geweest. Ergens ver in haar gedachten zei iets haar dat het een schoolgebouw was geweest. Daarom heen had een speeltuin gelegen voor de kinderen van de school. Op één van de schommels dacht ze een meisje te zien, maar zodra ze met haar ogen knipperde, was het meisje verdwenen. Ze werd uit haar gedachten opgeschrokken door Jellal en keek verschrikt zijn kant uit. Ze knikte bij de vraag die hij stelde en krabbelde snel wat op papier. Het gaat prima met me.

Ze knipperde nogmaals met haar ogen en liep verder naar voren. Uit haar houding bleek haar twijfel en terughoudendheid, maar toch stapte ze het terrein op en liep naar wat er nog van de schommels over was. Ze ging op een schommel zitten die als enige de ramp had overleefd en zette zich met haar voeten af tegen de grond. De schommel maakte een gevaarlijk krakend geluid, maar ze werd afgeleid door een scherpe pijn die door haar hoofd ging. Het notitieblok dat ze had vastgehouden viel uit haar handen en ze moest de kettingen aan beide kanten van de schommel vastgrijpen om niet te vallen. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde de pijn in haar hoofd te sussen. Ze voelde zich licht in haar hoofd woorden. "Myu, let me help you. Don't be afraid." Was ze bang?

14~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk zo dec 22, 2013 6:19 am

M0nstahr

M0nstahr
Admin
Admin

~ The road I walk Last%20fairy%20tail%20anime%20manga%20gray%20fullbuster%20jellal%201149x998%20wallpaper_www.wallpaperhi.com_87
Jellal Fernandez "The road I walk is paved in gold, to glorify my platinum soul"

Jellal had haar lichaamstaal kunnen lezen. Waarom was het vreemd dat hij verbaasd was dat zij ook haar herinneringen was verloren? Voor hem was het een soort link, aangezien hij altijd dacht dat hij de enige overlevende van hier was. En zo niet, hij had hier nooit iemand terug gezien die op zoek was naar herinneringen. Herinneringen naar het verleden, naar wie de persoon was en wat de persoon deed. Voor hem was het een positief iets. Jellal had het boek opgeborgen onder zijn jas, waar hij het liet was wel iets unieks, want hij teleporteerde het direct naar een huis net buiten de stad die de bom had overleefd. Jellal keek naar haar wanneer ze op een papier had gevraagd naar zijn gaves. Hij stak daarop zijn hand uit en liet het blauwe vuur opreizen. "Gaves, duistere gaves veelal." Daarna sloot hij zijn hand en verdween het vuur weer.

Ze liepen samen naar het verlaten schoolplein en hij bleef achter wanneer ze twijfelend haar voeten op het plein plaatste en richting de schommel liep. Ze had nog op het papier gekrabbeld dat het goed met haar ging. Het liet hem wat meer ontspannen. Hij zelf zette geen voet op het schoolplein, wetende dat sommige van zijn herinneringen daar lagen en hij wist gewoon niet zeker of hij deze herinneringen wel terug wilde. Wanneer ze op de schommel ging zitten merkte hij meteen een verandering op. In de hele omgeving leek alles opeens heel anders. Hij bedacht zich niets en rende nu het terrein op naar de schommels en stond achter haar, hield de ketting met haar hand eronder, vast en legde een hand op haar voorhoofd. "Rustig, ontspan." Hij haalde diep adem. "Divine blessing of the goddess.." Zijn woorden waren duidelijk en zijn handen warmden op die daarna weer koud werden. Voor hem waren de vlammen zichtbaar en hij brandde zich er even aan maar liet dit niet blijken. Hij bleef nu achter haar staan, liet haar voorhoofd weer los en legde deze nu op haar schouder. Zijn ogen gesloten terwijl tranen van rode vloeistof over zijn wangen liepen.

Hij zag iemand voor zich, op de schommel. Een meisje met blond haar. Zijn handen waren kleiner als nu, dus hij was een kleine jongen. Hij zag andere kinderen spelen terwijl hij het meisje op de schommel steeds hoger en hoger duwde. Lachend en onbezorgd. Hij keek naar haar en hoorde haar schreeuwen "Hoger Jellal! Hoger!"[/b] En dat deed hij. Hij zette kracht en hij duwde haar tot het hoogste punt. Zijn ogen vol plezier omdat hij haar kon helpen. Bij de volgende zet omringden de blauwe vlammen hem en duwde haar weer waardoor de schommel omhoog ging met een snelle vaart en met een hardere vaart terug kwam en hem tegen zijn borst raakte. Hij werd achteruit geduwd door de schommel. Hij lag op de grond met zijn ogen gesloten en wanneer hij zijn ogen weer opende was hij terug en lag achter haar, onder de schommel op het vergane gras. Hij knipperde verward en wreef over zijn ogen, opmerkend dat hij bloed aan zijn vingers had. Zijn ogen brandden, zijn lichaam was pijnlijk en hij zocht meteen naar het meisje. "Miyu?" Zijn ogen troffen haar en hij stond op, liep naar haar toe. "Miyu! Ben je in orde?" Hij legde zijn hand op haar schouder en keek naar haar. Zijn blik was gepijnigd en bezorgd.

http://ultimatefantasy.rpg-dynasty.com

15~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk zo dec 22, 2013 7:21 am

Phantasia

Phantasia
Gold
Gold

~ The road I walk 2qxu8u9
Miyu Kurosawa


Er was een blauwe schim die om haar heen zweefde, als een veertje werd het door de wind getild, maar geen moment ging het ver van haar weg. Pas toen Jellal dichter in haar buurt kwam, loste de schim op in de lucht. Zijn stem bereikte haar maar vaag. Het voelde alsof haar hoofd was opgevuld met alle elementen die zijn woorden ervan weerhielden haar duidelijk te bereiken. Het voelde alsof de wind zijn woorden in flarden had gescheurd en het alleen in vlagen naar haar toe stuurde. Pas toen ze zeker wist dat hij bij haar was, durfde ze te ontspannen, maar de chaos in haar hoofd leek niet op te houden. Ze voelde een hand op haar voorhoofd en in de verte een stem, hoe helder hij ook mocht praten, ze vond het moeilijk hem te begrijpen. Toch ontspanden haar vingers en verslapte haar greep op de kettingen lichtjes, hoewel ze zich toch stevig bleef vasthouden. In haar hoofd voelde het alsof er oorlog woedde. Alsof de hel in één moment was losgebroken, zelfs al was de ergste rumoer haar nog niet eens overkomen. Er verspreidde zich een warmte over haar huid, die kort daarna weer verzwakte. Zijn hand verdween van haar voorhoofd en vond in plaats daarvan een plek op haar schouder.

Ze hield haar ogen nog steeds stevig gesloten, maar tegen het zwart van haar oogleden tekenden zich beelden af die ze in de eerste instantie niet kon begrijpen. Het was als een speelfilm zonder verhaal met een rolletje dat op een te hoog tempo door de projector ratelde. Haar vingers verstrakten en ontspanden in een onregelmatig ritme. "Myu," klonk een stem dichterbij dan ze had verwacht, helderder dan ze ooit had gehoord en plotseling opende ze haar ogen. Toen ze haar ogen weer had geopend, was waar ze altijd was geweest. In het midden van pure vernietiging en ravage. Ze zat op een schommel die nog lichtjes heen en weer schommelde. Ze schrok op van de handen die op haar schouders vielen en draaide zich met haar gezicht naar de jongen toe. Plotseling wist ze heel zeker dat ze hem herkende. Ze had hem gezien. Het was een warboel in haar hoofd, maar tussen alles wat ze nog steeds niet begreep, was het beeld van deze jongen heel sterk. Ze glimlachte zwakjes en knikte. Ze pakte haar notitieblok van de grond en merkte hoe haar handen beefden, terwijl ze haar pen pakte. Haar handschrift was trillerig en ze zag er plotseling vermoeid uit. Het gaat wel. Ze sloeg haar notitieblok dicht en trok zich op met behulp van één van de kettingen. Ze stond wankel op haar benen, maar dwong zichzelf te blijven staan. Ze praatte met haar bevende handen en probeerde met haar lippen de woorden te vormen. Het spijt me. Ik heb je vast laten schrikken. Ben jij in orde Jellal?

16~ The road I walk Empty Re: ~ The road I walk ma jan 20, 2014 9:32 am

M0nstahr

M0nstahr
Admin
Admin

~ The road I walk Last%20fairy%20tail%20anime%20manga%20gray%20fullbuster%20jellal%201149x998%20wallpaper_www.wallpaperhi.com_87
Jellal Fernandez

Jellal leek wel opgelucht adem te halen zodra ze duidelijk maakte dat het goed met haar ging. Hij veegde haastig de rode sporen van de tranen weg en keek nu naar haar. "Met mij gaat het ook goed Miyu. Ik maakte me meer zorgen over jou." Hij liep bij haar weg en ging tegen de steunen van de schommel aanzitten. Zijn handen gleden kort over het verbrande gras. Hoewel het eens zacht was en gewoon een strelend gevoel was, was het nu hard en prikkelend. De meeste sprieten die er nog stonden braken af onder de druk van zijn handen. Hij zuchtte en legde een hand over zijn middel heen en keek naar haar. "Miyu... Wat gebeurde er nu net?" Hij snapte er niets van. Helemaal niets. Zijn ogen sloten zich en hij stond moeizaam op om naar haar te kunnen lopen. Vervolgens keek hij haar aan en glimlachte kort. "Ik herinner je nu..." Zijn woorden waren zacht, niets meer dan een fluistering. Maar verstaanbaar? Dat was het zeker. Zijn ogen glommen een beetje, maar daarna sloot hij zijn ogen en liep bij haar weg. Hij liep terug naar de stenen waar hij zijn handen kort afveegde aan zijn jas en daarna kort om keek. Daarna ging hij op de tegels zitten. Hij had voor zichzelf besloten om niet meer op het gras te gaan lopen.

http://ultimatefantasy.rpg-dynasty.com

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Ultimate Fantasy » Play Area » Ghost town » ~ The road I walk

Soortgelijke onderwerpen

-

» Just a walk [OPEN]
» ~ Walk home with me

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum