~ Lost and Found

Emily schoof haar katana terug in de schede die aan de top op haar rug was vastgemaakt. Haar pistool deed ze terug in de houder die aan de zijkant van haar zij was vastgebonden. Ze keek naar de lichamen die op de grond lagen. Ze veegde met de rug van haar hand langs haar wang en keek naar het bloed op de rug van haar hand. Ze pakte een jas van een persoon op de grond lag waar zij haar handen aan afveegde. Ze rommelde wat in de zakken van de overleden personen en pakte waar zij voor kwam. Vervolgens keek ze weer naar de lichamen. Haar armen uitgestrekt en uit haar handen kwam een zee van vlammen die over de lichamen dansten. Het schitterende vuur die zich binnen mum van tijd verspreidde. Emily liep het huis uit om nog een laatste blik op het huis te werpen die langzaam in de vlammen op ging.

Zij trok over haar korte top waarbij je haar platte buik met lichte blokjes duidelijk zag een lange, zwarte jas die haar lichaam mooi afkleedt. Daarop wikkelde zij gauw een dikke, grijze sjaal. Onder haar jas droeg ze een strakke broek met beige laarzen. Haar katana stak een beetje uit maar het deerde niet want ze straalde schoonheid uit. De meeste mannen waren aangetrokken tot haar haast perfecte gezicht. Haar grote, blauwe ogen die soms door de licht inval grijs leken. Haar haren zo wit als sneeuw die zij gisteren had geverfd en haar welgevormde lippen die velen aan Angelina Jolie herinnerde. Haar witte lokken waren verbonden in twee staarten met een zwarte haarband afgewerkt. Niemand schonk hun aandacht op haar wapen. Mannen waren meestal lustobjecten die alleen naar het uiterlijk keken. Niet dat Emily dat uitmaakte want zij gebruikte haar  schoonheid vaak genoeg.

Ze besloot om verder te lopen door de sneeuw wat een schitterend beeld gaf. Alles zag er wit uit in de omgeving. Wanneer de zon er lichtjes op scheen schitterde de sneeuw als kleine diamantjes. Het was koud maar je kreeg er wel iets voor terug. Emily liep altijd met een tunnelvisie op. Zij keek recht vooruit en schonk nauwelijks aandacht aan haar omgeving. Aan de mensen om haar heen. Tot het moment zij langs een persoon die een meisje vast had die blijkbaar probeerde los te komen. Emily keek om zich heen maar de meeste personen liepen gewoon langs of merkte dit niet eens. Emily daar in tegen was heel goed in het lezen van lichaamstaal. Het meisje die engelachtige uitstraling had leek bang of wilde in ieder geval loskomen. Emily trok haar handschoen uit en rustte die op de schouder van de man. Haar hand straalde zoveel hitte uit dat het door de stof van zijn jas ging. Ze verbrandde hem maar liet haar grip op zijn schouder niet los. ”Zie je niet dat de dame geen behoefte aan je aanrakingen heeft? Dus ik adviseer je nu los te laten voordat je een derdegraads brandwond oploopt.” Haar stem klonk net zo koud als de temperatuur van vandaag. Haar blauwe ogen keken de persoon kil aan waar de meeste mensen wel kippenvel van kregen. Als haar blikken hadden kunnen doden had de persoon hier nu op de grond gelegen.

De pupillen van Emily leken wel te dansen als een vlam. Het was apart om naar te kijken. Voor de man betekende dit dat hij geen spelletjes moest spelen. Emily vergaf niet snel personen en de vrouw hield stiekem wel van een gevecht. Van de adrenaline wat door haar lichaam gierde. Het heerlijke gevoel als je een gevecht had overwonnen. Stiekem hoopte zij dat de man de fout zou begaan. In het moment dat Emily had gehandeld bevrijdde het meisje zichzelf uit de greep van de man. Ze glipte onder zijn armen door en dook naar de grond. Het was voor Emily moeilijk voor te stellen dat je uit angst dit soort handelingen deed. Vluchten hoorde namelijk niet in haar woordenboek. Angst niet te evenmin. Op hetzelfde moment slaakte de man een schreeuw, zowel van pijn als van verontwaardiging, en even gaf hij de impressie alsof hij weer achter het meisje zou aan gaan. De grip van Emily daar in tegen werd iets harder. De hitte van haar vingers werden haast ondragelijk op de huid van de man. Ze ging gemakkelijk door de stof van zijn kleding heen. De man veranderde plotseling van houding en besloot er vandoor te gaan. Emily wilde achter de man aangaan maar besloot om bij het meisje te blijven. De slachtoffer in deze situatie. Wat had de man van haar gewild? De vrouw had zijn onverstaanbare vloekwoorden amuserend gevonden. Hij had natuurlijk niet gerekend op haar komst.
Emily’s pupillen zagen er gewoon weer uit als dat van een mens. Het leek wel of de situatie van daarnet niet meer had plaatsgevonden. Ze leek koel en afstandelijk. Je zag duidelijk verbazing op haar gezicht toen het meisje voor haar boog. Ze had toch niet veel gedaan? De aanvaller was ontsnapt. Haar aandacht viel op de goud geleerde hand. Apart dacht de dame bij zichzelf. Ze nam voorzichtig de hand van het meisje aan, bang om het te breken of te laten smelten. ”Er is geen enkele reden voor vergeving meisje. Je hebt niets misdaan. De man mocht jou niet zo maar tegen je wil vastpakken.” Ze schonk het meisje een vriendelijke glimlach. ”Dus Erue is jouw naam? Waar kom je vandaan? Je lijkt alles behalve menselijk.”

Emily moest toegeven desondanks dat zij zelf een mutant was dat zij een meisje zoals deze nog nooit eerder had gezien. Erue was haar naam. Zij droeg een schoonheid wat niet van deze wereld was. Ook hoorde deze onschuldig meisje niet in de categorie mutanten. Waar kwam zij vandaan? De ogen fascineerde Emily nog het meeste. Zo rood als bloed of beter gezegd zo rood als de rode rozen. Dat viel meer in de plaats bij Erue omdat Emily bloed, geweld en pijn niet bepaald bij het meisje vond passen. Eerder lief, beleefd en zo mooi als een rode roos. Wanneer de trieste blik in de ogen van het meisje verscheen merkte Emily op dat ze lichtelijk ongerust begon te worden. Wat was er aan de hand? En waarom keek het meisje zo triest? "Cyril?" Herhaalde Emily verbaasd terwijl haar grijze ogen bedenkelijk naar de ander persoon keek. Haar mondhoeken gingen omhoog en opeens kreeg de dame zelf een hele, lieve uitstraling. "Ik wil je graag helpen om Cyril te zoeken Erue. Van welke richting kom je gelopen? Misschien als wij terug gaan komen wij deze Cyril wel tegen moet gelopen?"