~ The rivers will run red

Een zucht verliet haar keel toen ze zich omdraaide en een dikke, sneeuwwitte sjaal rond haar nek wikkelde. Eentje die hevig contrasterende met haar eigen donkerbruine haren die in de nacht zwart leken. Haar haren vielen als een waterval over haar schouders en ze b bekeek zichzelf in de spiegel. Vandaag droeg ze een zwarte skinny jeans met een bruine riem erop, beige laarzen met een kleine hak en een grijze trui erop. Shia verbleef nooit op een plek dus het was weer tijd om het hotel te verlaten. Ze pakte haar zwarte jas die haar lichaam goed censureerde. Shia liet haar slanke vingers over de stof glijden voordat ze het kledingstuk aan trok. ”Hmm-“. Was het enigste geluid dat haar keel verliet terwijl ze zichzelf in de spiegel bekeek. Het was koud buiten. Het was niet zozeer de kou die ze zo verachtte. Een teken dat de winter overduidelijk zijn intrede had gedaan en daardoor ook de feestdagen die op de loer lagen. Iets waar ze echt een gruwelijke hekel aan had. Met name kerst. Alleen de gedachte aan het ‘heerlijk samenzijn’ bezorgde haar rillingen. Toch had ze geen zin om nog langer binnen te blijven. Het maakte haar nu al gek. Deze vrouw was nu letterlijk een vrije vogel. Na een laatste blik op haarzelf in de spiegel knikte ze en verliet ze hotelkamer door de raam open te doen en eruit te springen.
Gelijk vormde zij zich als een raaf. Eenmaal in de lucht begroette de koude wind haar. Zijn kille adem streelde haar veren alsof hij een oude geliefde gedag zei en heel even sloot ze haar ogen om diep adem te halen. Wanneer ze uit ademde opende ze haar ogen weer, liet haar blik rond glijden voordat ze haar bestemming koos.

Na een tijdje kwam ze aan bij het kerkhof waar ze de laatste paar keren wat vaker naartoe ging. Hier vond ze meestal haar rust. Haar vleugels werden weer armen en langzaam vormde zij weer als een vrouw. Zonder enige twijfel liep ze naar de kleine open plek, richting de steen waar ze vaker op zat. Shia liet haar vingers over het koele steen glijden voordat ze er op plaats nam, haar linkerbeen sloeg ze over haar rechter met een zucht. Haar blauwe ogen waren iets wat in het duister het meeste opviel. Ze schitterde en waren groot. Haar ogen die meters ver nog te herkennen waren. Maar voor nu sloot ze haar ogen om van de stilte te kunnen genieten.

Haar haren wapperde zachtjes in de koele wind. Haar heldere, blauwe ogen waren gericht op de donkere lucht. Er waren vanavond nauwelijks sterren aan de hemel. Over een paar dagen zou het volle maan zijn wat betekende dat er weer weerwolven aanvallen zouden zijn. Ze hoorde geritsel maar Shia was te ongeïnteresseerd om de richting op te kijken waar het geluid vandaan kwam. Echter hoorde ze iets met een snelheid haar kant opkomen. Shia hield simpel haar hand omhoog en ving de bol met bloed. Ze keek naar haar hand en naar de bol. Shia mompelde wat niet bepaald te verstaan was. Shia stond op en volgde diegene die de bol naar haar had toegegooid. Uiteindelijk kwam ze aan bij een aantal grafstenen. "Ik neem aan dat deze bol bij jou hoort?" Met een simpele beweging gooide zij de bloed bol met een harde vaart weer terug. Ze keek naar haar bebloede hand met een ontevreden expressie. "En ik mag hopen dat dit niet het bloed is van een vervloekte vogel"

De vrouw keek niet bepaald verrast op toen de bol met bloed terugkeerde naar zijn oprechte 'eigenaar'. De meeste zouden hebben gewalgd bij dit aanzicht echter had Shia genoeg in haar leven gezien. Dit was nog niets vergeleken haar ervaringen en eigen daden. "Een raadsel?" Shia trok haar wenkbrauw op terwijl ze de vreemde man met een sceptische blik aankeek. "Je bent een vampier. Het bloed is van jouw slachtoffers. Dit noem ik niet bepaal een mysterie of raadsel." De sarcasme droop er vanaf. Bij zijn vraag haalde Shia simpel haar schouders op. Ze knipperde liefelijk met haar ogen maar haar blik was verveeld. Not impressed of geïntimideerd. De meeste zouden dood angsten uitslaan maar Shia was sowieso moeilijk af te lezen. Aan vreemde toonde zij nauwelijks emotie. "Nieuwsgierig zijn we niet waar? En zo snel ben ik niet van mijn stokje te krijgen. Daar zijn wat meer bloedballen voor nodig." Ze streek met haar vingers door haar bruine lokken die in de nacht zwart leken. Ze deed de blauwe bloem wat zij in haar haren had geschoven eventjes goed. "Ik ben beroemd." Haar mondhoeken gingen iets omhoog. Ze leek wel geamuseerd door dit nieuwtje. "Wat zal ik zeggen? Ik hou van kerkhoven. De doden, de zielen, de duisternis. Ik voel mij altijd zo thuis hier." Shia ging op de rand van een grafsteen zitten met haar rechterbeen over haar linkerbeen geslagen. Haar handen vouwde ze netjes op haar schoot terwijl ze hem aankeek. "Mag ik nu vragen stellen vampier? Wie ben jij?"