Index
Kira?
De onschuld spatte van haar zoveelste valse identiteit af en ze keek met een verwonderde blik naar de zee. Haar smalle schouders waren opgesloten in een omhelzing van een man die ruim twee koppen groter was dan haar en een ronduit onheilspellende aura om zich heen had hangen. Het meisje in zijn omhelzing leek daar echter geen last van te hebben en legde één van haar handen op zijn gespierde bovenarm, terwijl ze met de andere op de zee wees. "Is het niet prachtig?" vroeg ze, met een toon alsof ze nog nooit van haar leven een zee van zo dichtbij had mogen zien. Ze zat samen met de man op een bankje aan de rand van het strand en samen waren ze net yin-en-yang. De persoon naast haar was een onguur type dat duidelijk niet geïnteresseerd was in haar kinderlijke uitbundigheid en haar onschuld slechts als een goede opening voor hem zag. Hij had haar alleen maar naar het strand meegenomen, omdat het daar op dit uur van de dag stil en vooral verlaten was. Dat besefte het meisje in zijn armen, maar liet ze aan niets merken. Dat was (a) omdat ze wist dat ze geen enkele strijd kon leveren tegenover de man en (b) omdat ze nog niet genoeg informatie had kunnen verzamelen. Hoewel de man er namelijk vrij stom uitzag, was hij een serieuze bedreiging voor het softwarebedrijf waar ze voor werkte en om die reden was ze erop uitgestuurd om hem informatie te ontfutselen. Daar had hij tot dusverre nog niets van gemerkt, waarschijnlijk omdat hij teveel werd opgeslokt door zijn eigen doelen, namelijk háár. Ze was precies het popje waar hij in geïnteresseerd was, en precies om die reden zag Kira er zo uit. "Je hebt gelijk Mami," antwoordde de man, niet bijzonder geïnteresseerd in haar liefde voor de zee, terwijl hij dichterbij schoof. Hij verstevigde zijn grip op haar schouders en leunde lichtjes haar kant op. Ze draaide haar hoofd en keek hem met glinsterende ogen aan. "Ik vind de zee geweldig!" legde ze uit, terwijl ze opnieuw op het klotsende water aan de kust wees en hij knikte. Hij verplaatste zijn vrije arm en pakte de hand vast waarmee ze naar de zee wees. "Wat doe je?" vroeg ze verbaasd. Hij glimlachte zogenaamd geruststellend en probeerde haar er met zijn woorden van te overtuigen dat het niet erg was; dat het over was voor ze het wist. Ze werd misselijk van zijn gedrag, maar duwde haar eigen emoties weg en keek hem met een angstige blik aan. "Niet doen! Laat me los!"
GERESERVEERD VOOR MONIQUE
Laatst aangepast door Phantasia op zo jan 26, 2014 2:25 am; in totaal 1 keer bewerkt
