The Storm [OPEN]

Erg vielen ruiter en paard niet op met dit weer. Het bladerdek en de donkere wolken zorgden voor weinig licht en de slagregens maakten het zicht er niet beter op.
Het gitzwarte, slanke dier stapte gehoorzaam voort over het modderige bospad, zijn hoofd laag gedragen en zijn manen plakkend aan zijn kletsnatte hals.
Zijn berijdster, de jonge vrouwelijker magiër Leona Tiragrius, was niet veel beter af. Over haar eenvoudige, linnen kleding droeg ze een rafelige mantel, maar zelfs de kap over haar hoofd beschermde haar niet tegen het ijzige water en de kille wind.
Het begon al laat te worden, maar ze wist dat het niet ver meer was. Haar nieuwe thuis. Ver weg van het verleden.
Haar paard, Atronach, schudde eens met zijn hoofd, maar het maakte weinig verschil.
Lichtjes dreef Leona haar in leren sandalen gehulde kuiten in de donkere flanken en het paard versnelde zijn pas iets.
In de verte rommelde de donder en Atronach bewoog onrustig zijn oren.
"Ssshh, rustig maar," sprak Leona zachtjes tegen het paard, maar haar zachte stemgeluid verdween haast in de aanzwellende wind.
Takken kraakten en Atronach wierp snuivend zijn hoofd omhoog. Leona nam geschrokken de teugels iets korter, al gleed het natte leer haast zo weer door haar verkleumde vingers. Ze probeerde kalm te blijven; haar schrik mocht niet overslaan op het toch al nerveuze paard.
Atronach bleef als versteend staan. Leona dreef zachtjes aan, maar de hengst sloeg slechts opnieuw met zijn hoofd. Ze dreef iets harder aan. Zijn voorhoeven kwamen zowaar iets van de grond.
Een enorme windvlaag en een hels gekraak; twintig meter voor hen kwam een boom zowaar langzaam naar beneden gevallen, zo overdwars over het pad.
Leona keek er met grote ogen naar. Net toen ze het paard om wilde keren werd het kletsnatte bos even fel verlicht door een bliksemflits, gevolgd door een keiharde donderslag. Atronach steigerde nu volledig en Leona moest zich aan zijn gladde hals vastklampen om niet te vallen. De hengst begon te rennen. Leona klampte zich vast aan het zadel. De gevallen boom kwam snel dichterbij. Hoe kon dit ooit goed komen? Atronach zou uitglijden, hij zou vallen.
Maar hij zette af en vloog over het geval hout heen. Leona haalde bijna opgelucht adem, maar toen kwam de landing. De hoeven van de hengst gleden weg en ze voelde hoe het paard onder haar verwoede pogingen deed om zichzelf op de been te houden, maar samen gingen ze onderuit. Leona landde een klein stukje verder en schoof door door de modder, om even stil te blijven liggen. Toen krabbelde ze haastig overeind en liep ze naar het paard toe, dat nog steeds lag.
"Oh God," fluisterde ze. "Oh God.."
Voorzichtig probeerde ze het dier overeind te helpen. Langzaam maar zeker kwam de zwarte hengst overeind, om trillend te blijven staan. Een been ontlastte hij nadrukkelijk. Zelfde trilde Leona ook, maar meer van schrik. Langzaam streelde ze over de hals van het paard.
Wat nu? Ze was geen healer en het was nog te ver om te lopen. Hem achterlaten om hulp te halen was ook geen doen. Zacht bleef ze hem aaien, terwijl de donder inmiddels een stuk verder weg leek te zijn.
"Wat nu, Atronach.. Wat nu?"