On a run [M0nhstar]

Ritmisch bewogen zijn in een wijde joggingbroek gehesen benen zich onder zijn slanke, pezige lijf. Op de broek droeg de roodharige Sociel een wijd, zwart shirt. De stof zat aan zijn bezwete lichaam geplakt en hij hijgde lichtjes; hij was al een flinke tijd in beweging en begon een beetje in de buurt van zijn grens te komen.
Moeiteloos sprong hij over een boomstam heen die in de weg lag op het pad. Waarschijnlijk nog doelbewust in de weg gelegd door die paardentypes of zo. Sociel zat er niet mee. Hij stapte al joggende soepel over een ondiepe plas heen.
Na een poosje vertraagde zijn pas dan toch, om uiteindelijk in een rustig wandeltempo over te gaan. Van de riem aan zijn heup maakte hij een soort bidon los, waaruit hij een aantal teugen water nam. Niet koel meer, maar het was nog te drinken.
Hij liep verder, de omgeving in zich opnemend. Het was dat hij hier vandaag was puur om aan zijn conditie te werken, anders had hij een aantal van de losse takken op de grond mee terug gezeuld om te gebruiken voor de constructie waaraan hij werkte. Het moest machteloosheid representeren, ook al had Sociel niet eens zo heel veel ervaring met dergelijke zware, emoties. Volgens zijn vader representeerde het meer iemand met een wel heel krom beeld van bloemschikken. De smid was niet het meest artistieke wezen dat deze planeet ooit vereerd had, maar Sociel nam het hem niet kwalijk.
Toen de roodharige jongen langs een boomstam kwam die naast het pad lag, al half vergroeid met de bosgrond, ging hij even zitten. Hij rekte zich behaaglijk uit en keek nieuwsgierig om zich heen.

Faya Nickelson

Bomen leken voorbij te schieten, alsof ze zelf langs de jonge elf renden. Groene ogen schoten van links naar rechts, haar omgeving in de gaten houdend en tegelijkertijd rekening houdend met windrichting en windkracht. Haar lange, bleke benen zakten door en zetten haar slanke bovenlichaam af om naar één van de takken te springen. Voordat ze het door had zweefde ze door de lucht naar een dennenboom. Ze pakte een dunnere tak boven de tak waar haar benen op landden vast en ze bleef daar kort staan. Haar lange haren vielen over haar schouder door de abrupte stop op de tak. Een windvlaag passeerde die haar haren nog verder naar voren blaasden. Kort keek de elf naar beneden. Ze zag een paar dennenaalden naar beneden dwarrelden en daarna meegevoerd worden door de wind. Ze was omringd door dennebomen. Oudere, maar ook vele jonge bomen. Eén van haar handen gleed naar haar schouder, daarna meer naar achteren om daar haar pijlen te vinden. Een glimlach was het resultaat van de kennis die haar door haar tast was gegeven. Haar hand gleed verder naar achteren, en toen omhoog, waar ze haar boog vond. Pas na die kennis gleed haar hand terug naar de tak, verschoof ze haar voet en sprong naar de volgende tak, en daarna weer naar de volgende. Wat op zou vallen, was dat de elf alleen de oudere bomen belaste met haar gewicht en de jongere bomen ontweek. Voor kort vergat ze haar omgeving en schrok ze van een donkere vlek in haar ooghoek. Ze schrok en schatte de afstand naar de andere tak verkeerd in. Ze probeerde de tak nog met haar hand te grijpen toen haar lichaam naar het bladerdek onder haar zonk. De afstand tussen haar en de tak werd groter, en groter totdat haar rug het bladerdek voelde welke de klap maar licht zou absorberen. Ze sloot haar ogen en schreeuwde, kort maar krachtig. De bladeren waaiden op door de impact van haar val. Sommigen bedekten haar lichaam als ze weer neerdwarrelden, terwijl andere bladeren juist verder werden geblazen door de wind. Haar pijlen waren uit de tas geschoven en lagen verspreid boven haar hoofd. Faya hapte even naar lucht om haar longen weer te vullen met lucht. De lucht die ze had was eruit geperst door de val. Weer die donkere vlek die in haar ooghoek was verschenen. Ze draaide haar om op haar buik en reikte naar haar pijlen, deze waren intakt. Haar hand gleed naar haar rug, maar haar boog was niet meer op de plek waar deze eerder was. Haar ogen gleden over het gebied om haar heen. Ze schoof met haar handen door de bladeren en voelde een houten tak, in een boog gevormd. Maar toen ze het wegtrok was het niet haar boog. Ze beet haar tanden op elkaar en pakte een pijl, deze voor zich houdend, meer om haar te beschermen tegen dat wat ze zag, zonder maar de tijd te nemen in te schatten wat het was. Pas wanneer de seconden wegtikten zag ze dat het een persoon was, bezweet wellicht, maar een gewoon persoon. Een ieder zou kunnen zien hoe de spanning in haar ogen langzaam weg ebte.

Sociel was eigenlijk net een beetje in gedachten verzonken toen het gebeurde, toen de jonge vrouw viel. Zo in gedachten dat hij niet eens had gemerkt dat ze deze kant op was gekomen, al bracht haar val hem weer geheel terug in de werkelijkheid. Geschrokken sprong hij op. Hij wilde naar haar toe gaan, maar toen ze de pijl voor zich hield, hield hij in.
"Rustig maar, ik doe je niets," zei hij, en hij hief zijn handen op om te laten zien dat hij geen bedreiging voor haar vormde.
Echter, ze leek te ontspannen en Sociel lachte even opgelucht. Vechten was totaal niet zijn ding. Hij was er meer een voor vreedzame co-existentie. Hij veegde een lok donkerrood haar aan de kant.
"Ik ben Sociel, trouwens," stelde hij zich met een aarzelende glimlach voor.
Hij naam haar vervolgens kritisch op. Hierbij lette hij niet eens echt op hoe ze eruit zag, meer of er zichtbare verwondingen waren.
"Gaat het met je?" vroeg hij toen voor de zekerheid. Zijn donkergroene ogen stonden iets bezorgd. "Je maakte een behoorlijke smak, volgens mij."
Hij was zich erg bewust van het kristalletje dat aan een leren koortje om zijn hals hang, weggeborgen onder zijn shirt. Het scheelde dat hij kon healen als het moest, al werkte het in zijn nadeel dat hij moe was van het rennen. Hij hoopte maar dat ze het gewoon helemaal niet nodig had.

Kort, soz :c

Faya Nickelson

Elke kleine beweging die de mens maakte werden gevolgd door haar ogen. Ze schoten van links naar rechts, omhoog en naar beneden. Ze liet de pijl zakken wanneer hij zich voorstelde als Sociel, deze naam in haar opnemend om haar vervolgens om te draaien en de pijlen tussen de bladeren vandaan te halen.
"Faya... Mijn naam is Faya." Ze duwde de pijlen terug in de tas die ze ervoor had. Daarna gleden haar handen weer door de bladeren. Ze zocht haar boog, de boog die ze altijd al had en welke ze zelf had gemaakt toen ze een kind was. Samen met haar vader... Haar vader... Ze beet even op haar onderlip, trachtend die herinnering te onderdrukken. Haar ogen gleden naar Sociel wanneer hij haar vroeg of het wel goed ging, een behoorlijke smak. Ze kneep haar ogen even samen maar sloot ze toen om weer verder te zoeken naar haar boog.
"Het was een klap, een verkeerde inschatting. Actie en oorzaak. Normaal zijn hier geen... mensen..." Het laatste gedeelte was twijfelend en op hetzelfde moment zelfs zelfverzekerd. Maar de zachtheid in haar stem verried meer dan ze wilde. Ze was bang. De vraag nu was, voor wat. Soms wist ze het zelf niet eens. Faya maakte bijna een vreugdekreetje wanneer haar handen over de pees van haar boog gleden. Maar toen ze de boog onder het bladerdek wegtrok verdween de glimlach als sneeuw voor de zon. De boog was gebroken. De pees was nog helemaal goed, enkel de boog. Ze beet weer op haar onderlip, voor haar een slechte gewoonte, voor de ander was het iets... schattigs?
Faya stond op en liet Sociel de boog zien. "Het enige wat beschadigd is, meer niet. Alleen een paar blauwe plekken morgen." Ze wist er een glimlachje uit te persen, al vertoonde deze lichte trekken van pijn. Ja, ze had pijn, enkel voelde ze het nu pas, nu ze haar boog weer had gevonden. Ze slaakte een zucht, als poging haar pijnlijke spieren te ontspannen al maakte dit een wat grotere pijnsteek wakker. Pas nu keek ze Sociel in de ogen, opvallend, dat hij, net als zij, groene ogen had. Haar blik werd er wat zachter door.
"Groene ogen tonen altijd een vorm van affectie voor natuur en creativiteit..." Ze mompelde de woorden, maar haar vader had zoiets altijd gezegd.

Faya. Sociel liet de naam even inzinken. Leuke naam, concludeerde hij, al leek dit niet het moment om dat te zeggen; ze leek niet helemaal op haar gemak. Was het zijn schuld? Hij had het idee van wel en het maakte dat hij zich wat schuldig voelde.
"Het was een klap, een verkeerde inschatting. Actie en oorzaak. Normaal zijn hier geen... mensen..." zei ze, duidelijk nog zoekende naar iets. Sociel speurde de grond af, in de ijdele hoop zijn steentje bij te kunnen dragen, maar hij had geen flauw idee wat er nou precies miste. Hij was eigenlijk nog een klein beetje bezig de situatie te laten bezinken.
"Nou, technisch gezien ben ik ook niet helemaal menselijk," zei hij met een grijns, in de hoop toch de sfeer iets te verlichten. Toen werd zijn gezicht weer ernstig. "Maar hey, het spijt me dat ik je zo heb laten schrikken," voegde hij er oprecht op een kalme toon aan toe.
Ineens slaakte ze een kreetje en kort daarop toonde ze hem, nu heel wat minder vrolijk, de kapotte boog. Dat zag er niet echt goed meer uit. Sociel gokte zo dat die niet meer te repareren was, ook al had hij niet zo heel erg veel verstand van houten wapens. Zijn vader maakte geen bogen, alleen dingen als zwaarden, speerpunten, bijlen en andere dingen waar toch metaal voor nodig was.
"Het enige wat beschadigd is, meer niet. Alleen een paar blauwe plekken morgen," verzekerde het meisje hem, al wist Sociel niet helemaal zeker wat hij daarvan moest geloven.
"Zeker weten?" zei hij daarom. Hij hield zijn hoofd iets schuin. Als ze het opnieuw zou ontkennen drong hij niet verder aan, dan ging het hem duidelijk niet aan.
Toen ze over zijn ogen begon knipperde hij er verbaasd mee.
"Echt?" Hij keek haar verwonderd aan. Toen lachte hij even. "Nooit geweten. Verklaart wel het een en ander," zei hij toen.
Een windvlaag deed de bomen ritselen en Sociel keek op, snel afgeleid, maar toen verschoof zijn aandacht weer naar het meisje.
"Het eh, het spijt me van je boog," zei hij toen. Hij was zich er sterk van bewust dat de boog zonder die val nog heel zou zijn geweest. "Is er iets wat ik kan doen om het goed te maken?" Hij gokte van niet, maar bood het toch aan; het was het minste wat hij kon doen.

Faya Nickelson

Faya hing de tas weer over één van haar schouders, meestal de linkerschouder zodat ze met rechts haar pijlen kon pakken. Ze keek Sociel eigenlijk niet aan. Zijn woorden drongen een beetje tot haar door waardoor ze hem kort bestudeerde waardoor er een witte glans over haar ogen trok. Maar daarna zocht ze weer verder.
Ze had aangegeven dat het goed ging, maar de vraag of ze het zeker wist liet haar twijfelen en dat was te zien. Haar wenkbrauwen trokken daarop gewoon even samen, alsof ze een pijnsteek kreeg, wat niet zo was. Ze keek naar hem en zijn gekantelde hoofd liet haar eigenlijk zwichten.
"Beetje last van mijn schouders en rug, maar dat is alles. Zal uiteindelijk een beetje spierpijn worden." Ze glimlachte bij die woorden.
Haar vaders woorden welke zij citeerde liet hem verbaasd reageren wat haar ook weer een schok van verbazing gaf. Ze keek hem ongelovig aan. "Heeft niemand je dat ooit verteld? Onder welke steen heb jij geleefd?" Ze had een plagerige glimlach om haar lippen en schudde toen haar hoofd. Ze verzonk kort in gedachten wanneer de wind de bladeren liet ritselen. Zijn woorden dat het hem speet, voor haar boog liet haar hoofd schudden. Ze pakte de uiteinden en schoof de pees van de houten uiteinden af.
"Ik kan een nieuwe maken, het is niet zo moeilijk. Denk ik." Ze dacht even aan al het werk wat erin had gezeten toen ze de boog met haar vader maakte. Het was een volle dag werk. Ze keek om haar heen, zoekend naar iets. Ze sprong kort op en rende naar een oudere boom. De vellen hingen van de boom en daaronder huistte een prachtige witte houtsoort. Ze draaide even om de boom heen en keek toen naar hem. "Met dit hout, kan ik een nieuwe maken." Ze haalde even haar schouders op en liet daarna haar hand op de boom rusten.
"Gun mij een prachtige tak, waardoor ik een nieuwe boog kan maken." Haar ogen glommen, in een vorm van enthousiasme. Wanneer er gekraak klonk zette Faya een stap achteruit en keek omhoog. Een tak was van de boom afgebroken en ze ving de tak op. Het was een tak van ruim anderhalve meter. De tak was al gebogen en ze glimlachte, drukte de tak tegen haar aan en sloot haar ogen even. Daarna strekte ze haar armen en leken er stukken tak los te laten. Ze opende haar ogen en zag hoe de vorm van de boog, alsof hij al gesneden was in haar handen lag. Een prachtige basis voor een boog. De basis van elke boog. Ze pakte de pees en schoof deze om de uiteinden en spande de boog voorzichtig. Ze keek naar Sociel en liep naar hem terug. De boog voor haar uithoudend.
"Zie je? Makkelijk als dat." Ze keek even over haar schouder naar de witte boom en gleed met haar vingers over het gedeelte waar haar hand geplaatst zou zijn. Ze trok een pijl uit haar tas en draaide haar om. Ze legde de pijl goed en trok de pees naar achteren, de boog spannend. Haar ogen zochten naar een goed doelwit. Ze zag een uitstekende tak van een omgevallen boom en sloot haar ogen even. Zodra ze haar ogen opende liet ze de pijl los. Het fluitende geluid van de pijl die door de lucht sneed en daarna de doffe klap van het treffen van haar uitgekozen doel.
Ze slaakte een kreet van enthousiasme en keek naar Sociel. "Deze boog schiet nog preciezer dan de andere." Ze glimlachte en was duidelijk blij met het verkregen resultaat. Pas toen schoot haar een vraag te binnen die al een tijdje in haar hoofd rondspookte.
"Sociel... Waarom ben je eigenlijk in het bos?" Haar ogen waren vragend, maar tegelijkertijd lag er een nieuwsgierige toon in haar stem en ogen.

Sociel volgde de elf met zijn ogen. Aanvankelijk keek hij een tikkeltje verward, niet begrijpend wat ze nou precies van plan was, maar toen ze een boom letterlijk zover kreeg een tak voor haar te laten vallen werden zijn ogen groot. Dit was magie die hij nog nooit eerder had gezien.
"Wow," mompelde hij, vol ontzag. In no-time had ze er een schietklare boog van gemaakt.
"Zie je? Makkelijk als dat." zei de elf. Sociel grijnsde, onder de indruk.
"Doe je goed man," zei hij.
Ze schoot een pijl af en Sociel twijfelde er geen seconde aan dat ze dat eerder had gedaan. Hijzelf kon dat soort dingen niet. Hij kon zich niet eens echt met een zwaard verdedigen - en dat voor de zoon van een wapensmid. Toch zat hij daar niet mee. Hij vond het leuk om zo even te zien, maar hij zou zelf toch nooit gebruik maken van zulke skills.
Als hij Faya mocht geloven schoot deze boog nog beter dan de vorige. Hij geloofde haar op haar woord; ze had hem kunnen vertellen dat het ding door magie aan werd gedreven en hij zou het nog hebben geloofd, want wat wist hij ervan?
"Goed schot," zei hij daarom. Hij gokte dat zelfs met zo'n goede boog hij namelijk nog eerder per ongeluk iemand neer zou schieten, of iets van die strekking.
"Sociel... Waarom ben je eigenlijk in het bos?" vroeg ze hem ineens en hij haalde losjes zijn schouders op.
"Oh, gewoon een eindje joggen, eigenlijk" antwoordde hij luchtig. Na wat ze had laten zien had hij eigenlijk ook wel zin om uit te leggen hou zijn vaardigheden in elkaar staken. "Toen ik namelijk zei niet helemaal menselijk te zijn maakte ik geen geintje. Er zit een soort mutantenbloed - lang verhaal - in de familie."
Hij viste het kettinkje om zijn hals onder het shirt vandaan, en het bleekwitte kristalletje rustte nu op de zwarte stof.
"Ben een healer, daardoor," legde hij opgewekt uit. "Maar om te kunnen genezen heb ik mijn eigen energie nodig, dus vandaar al die cardiotraining. Hoe meer conditie hoe beter." Hij raakte het kettinkje even aan.
"En deze hier heb ik nodig om contact met die kracht te kunnen maken." Hij glimlachte. Het was nogal gecompliceerd, maar hij was eigenlijk al lang blij dat hij mensen kon helpen.
"Ik ga normaal ook niet vaak zo ver het bos in, maar ik had energie over, vandaar," voegde hij er luchtig aan toe. Hij pakte zijn bidon en nam een paar slokken. Het water was nu met recht warm te noemen en hij trok even een vies gezicht.

Faya Nickelson

De woorden van Sociel lieten haar kort glimlachen. "Dat ik een elf ben, betekent niet dat ik helemaal niets kan. Al denken velen van wel. En sommigen verwarren me zelfs met een fee. Maar kom op... Zie jij ergens vleugels? Ik niet." Op het laatste gedeelte van de zin draaide ze haar rug kort toe en keek hem daarna weer aan.
De pijl had doel getroffen en zij keek hem aan wanneer hij zei dat het een goed schot was. Wederom een glimlach. Maar toen begon hij over zijn 'gaven' zijn verleden en zijn familie. Ze keek hem aan en wanneer het kristal zichtbaar werd doordat hij het onder zijn shirt weg haalde keek ze er verbaasd naar. Ze had nog nooit gehoord van mutanten of iets dergelijks, die een kristal gebruikten om iemand te helen. Ze was verbaasd en dat was te zien. Ze toonde wel gewoon dat ze onder de indruk was.
Het uiteindelijke antwoord dat hij het bos in was gegaan om te joggen en energie over had, dat hij daarom zo ver was liet Faya even zuchten en ze schudde haar hoofd om haar daarna op haar tenen om te draaien en naar de boom, waar haar pijl in zat, te rennen. Ze was binnen een paar seconden weer terug. Ze stond voor hem en door de abruptheid van stoppen vielen haar haren weer naar voren.
Faya leek haar oren te spitsen en ze keek naar de lucht, of nou ja, de bladeren die de lucht bedekten. Een grijze lucht trok over het bos waardoor alles donkerder leek als eerst. "Een weersverandering, zelfs de vogels zijn gestopt met zingen." Het was haar opgevallen en ze legde haar handen op Sociel zijn schouders om hem om te draaien en hem zo vooruit te duwen. "Je moet terug. Meestal als het donkerder word in het bos komen de gnomen tevoorschijn." Ze hoorde het gegrom achter haar en ze keek over haar schouder.
Sommige gnomen hadden hen al gespot, een paar rode ogen die oplichtten in de duisternis, braken de schaduwen. Ze keek naar Sociel. Ze kende hem niet, maar de omgang met deze persoon voelde vertrouwd, en juist daarom mochten ze hem niet pakken. Ze beet weer op haar onderlip.
"Ik breng je terug naar de stad, of waar je dan ook precies woont. Ik zie je liever niet in de handen van de gnomen." Ze keek naar hem en pakte zijn arm vast. Ze begon te rennen, een rustiger tempo als ze normaal had, een... Normaal tempo, voor haar dan, want ze trok hem alsnog bijna mee.

Sociel floot bewonderend bij het zien van de snelheid waartoe de elf in staat was. Dat ging hem nooit lukken. Goed, nu was hij ook meer iemand voor afstanden, niet echt een sprinter, maar dan nog. Toch te menselijk, waarschijnlijk.
"Toe maar weer," grijnsde hij, toen ze vlak voor hem stilhield. Iemand leek graag te willen laten zien wat ze kon.
De grijns verdween even toen het donkerder werd. Ging het nou regenen? Hij zuchtte.
Faya leek er minder luchtig over te denken.
"Een weersverandering, zelfs de vogels zijn gestopt met zingen."
Sociel luisterde. Het was inderdaad, op de wind in de bomen na, behoorlijk stil geworden. Zonder pardon begon ze hem voor zich uit te duwen. Sociel deed een paar stappen naar voren, zodat het contact verloren ging.
"Woah, rustig, ik kan zelf lopen," zei hij, nogal verbaasd.De grom deed hem omdraaien. Yep, hij had er helemaal geen problemen mee om uit zichzelf te gaan lopen. Hij gaf het niet graag toe, maar al die ogen waren behoorlijk verontrustend. Vooral omdat, mocht het misgaan, de genezing op hemzelf eigenlijk amper nut had.
Toch leek Faya het idee te hebben dat hij hier niet toe in staat was, aangezien ze hem bij zijn arm beetpakte. Sociel zag er de meerwaarde niet helemaal van in - als hij niet verder zou kunnen kon ze hem moeilijk over de grond met zich meesleuren, immers - , maar rende zonder iets te zeggen met haar mee.
Ze was in dit tempo nog redelijk makkelijk bij te houden voor hem, waardoor ze gelijk op liepen, naast elkaar. Toch wist hij dat hij dit niet de hele tocht vol zou houden. Hij had al een eind gelopen, verder dan hij gewend was, en dat zou simpelweg in zijn nadeel werken, of ze hem nou vasthield of niet.
Op het tandvlees dan maar, als het erop aankwam, dacht Sociel, want het gegrom achter hen klonk niet als een prettig alternatief.

Faya Nickelson

Ze keek hem even verontwaardigd aan wanneer hij zei dat hij zelf kon lopen. "Ik doe het niet omdat je het niet zou kunnen, ik doe het zodat je in beweging komt." Ze beet hem de woorden even toe en hoewel ze het niet toonde, ze had er onmiddelijk spijt van.
Het gegrom van de gnomen leek alleen maar dichterbij te komen, al hadden ze een vrij snel tempo aangenomen. Faya liet de arm van Sociel los en trok een pijl uit haar tas. "Wat je ook doet, blijf rennen. Ik zie je zo." Ze glimlachte en pakte de boog van haar schouders. Daarna spande ze de pijl in de boog en draaide haar om. Ze had slechts enkele seconden om te richten, anders zouden de gnomen haar gewoon bespringen en wie weet wat voor dingen haar aandoen.
Ze richtte op de grond voor de gnomen en fluisterde. "Lightning's Flash."
Faya liet de pijl los en deze schoot vooruit op de gnomen af en voordat de pijl de grond, waar ze op had gericht raakte, leek de pijl te ontploffen. Niets meer dan een flits creeërend. Faya draaide haar weer om en sprintte weg. Met alleen die pijl had ze wat tijd gewonnen. Tijd die Sociel goed zou kunnen gebruiken om weer wat energie te krijgen.
Ze sprintte eigenlijk eerst langs hem waardoor ze stil stond, zo'n honderd meter bij hem weg. Ze zwaaide zodra ze hem aan zag komen. Ze was blij dat hij het nog redde. "Rustig aan... Ik heb wat tijd voor ons gewonnen. We kunnen nu gewoon rustig lopen."
Ze beet op haar onderlip na dat gezegd te hebben en keek naar hem. "Sorry dat ik eerder zo raar deed. Dat je in beweging moest komen. Ik wilde gewoon niet dat de gnomen je te pakken zouden krijgen. Ik heb enige ideeën wat ze doen met getalenteerde mensen." Ze doelde daarbij duidelijk op henzelf. Op hem, en op haar.